Dzieciaki uwielbiają słodycze. Rodzice natomiast uwielbiają martwić się o konsekwencje ich zjadania ;o)

Aby wilk był syty i owca cała, proponuję produkcję domowych łakoci. Kilka propozycji (między innymi przepisy na krówki miętolki oraz batoniki) podsunęłam w jednym z poprzednich wpisów w ramach cyklu "Zdrowe i smaczne inspiracje". Dzisiaj podpowiem, jak przygotować smaczne i zdrowe żelki z owoców mango lub owoców mrożonych.



Składniki:
- owoce sezonowe lub egzotyczne, np. mango
- żelatyna
- miód, ksylitol, ewentualnie cukier nierafinowany
- sok z cytryny

Przygotowanie:
Najlepiej przygotować żelki z owoców sezonowych. Ponieważ obecnie sezon owocowy się zakończył, sięgnęłam po owoce mrożone (truskawki i maliny) oraz tropikalne - tu wybór padł na mango.

Mango zawiera wiele cennych wartości odżywczych, jak potas, fosfor, magnez, wapń oraz witaminy C, A, E, B1, B2, B3. Według medycyny wschodniej owoce mango wzmacniają odporność, łagodzą stany zapalne i mogą zapobiegać niektórym chorobom nowotworowym.
A co najważniejsze w przypadku dzieci - mango jest bardzo smaczne.

Jeżeli podobnie jak ja nie macie doświadczenia w obchodzeniu się z tymi owocami i nie bardzo wiecie, jak się za nie zabrać, spytajcie wujka google. Na pewno podeśle Wam kilka filmików instruktażowych ;o)
Gdy uporamy się już z krojeniem mango, traktujemy je blenderem, a następnie przez chwilkę gotujemy. Podobnie postępujemy z innymi owocami. W przypadku malin mus należy przetrzeć przez sitko, w celu usunięcia pestek.

Jeżeli owoce są zbyt kwaśne lub mdłe, dodajemy dowolne słodziło oraz sok z cytryny. Smak naszego musu powinien być intensywny, ponieważ po zastygnięciu straci nieco na mocy.

W gorącej wodzie rozpuszczamy kilka łyżeczek żelatyny, mieszamy aż do całkowitego rozpuszczenia i łączymy z musem owocowym.

Gdy galaretka ostygnie i zacznie tężeć przelewamy ją do silikonowych foremek.



Aby "uszlachetnić" nieco żelki, czyli inaczej rzecz ujmując - przemycić dodatkowe witaminy, do każdej porcji dodałam po dwie krople witaminy C.



Po całkowitym stężeniu żelki łatwo odchodzą od formy i mogą zostać pożarte przez maluchy.
A gwarantuję Wam, że na pewno tak się stanie ;o)

Nie jestem fanką Halloween. Szczególnie chodzenia po domach i proszenia o słodycze...

Jest to jednak dobra okazja do zabaw kreatywnych. Bo według mnie dekoracje związane z tym świętem nie są wcale straszne, ale zabawne ;o)

Na przykład taki lampiom-mumia:



Do wykonania ozdoby potrzebne będą:

- słoik
- bandaż elastyczny
- taśma klejąca
-  plastelina/papier kolorowy

Sposób wykonania:

Odwijamy spory kawałek taśmy klejącej, formujemy z niej kulkę i przyklejamy na słoiku w miejscu, gdzie nasza mumia powinna mieć nos.

Koniec bandaża podklejamy pod spodem słoika, a następnie owijamy naczynie dookoła i przyklejamy drugi koniec bandaża.

Z plasteliny (papieru) formujemy oczy i umieszczamy w odpowiednim miejscu.

Gotowe!

Kolejnym, październikowym tematem z cyklu "Dziecko na Warsztat" jest astronomia. Temat fajny, dający mnóstwo możliwości.

Niestety, moje dzieci to istotki o (jeszcze) bardzo małych rozumkach i ogarnięcie takich tematów jak kosmos jest niemożliwe.

Szukając inspiracji natrafiłam na wiele świetnych pomysłów, które na pewno wykorzystam, gdy dziewczynki podrosną. Myślę, że przeglądając blogi biorące udział w zabawie (koniecznie zajrzyjcie; na dole postu jest mapka z uczestnikami projektu) również znajdę garść pomysłów do wykorzystania.

Tymczasem przejrzeliśmy książki o kosmosie i opowiedzieliśmy sobie kilka słów na jego temat. Widać było jednak, że jest to dla Zosi totalna abstrakcja.

Zrobiłam papierowy model układu planetarnego, który bardzo się spodobał, ale niewiele wyjaśnił.



Nie lada trakcją okazało się natomiast budowanie rakiety kosmicznej. Takiej małej, z rolki po papierze toaletowym...




...oraz takiej większej, w której mieści się zarówno Helenka jak i Zosia.




Jak widać na powyższym zdjęciu rakieta jest często eksploatowana i lada dzień nadawać się będzie do remontu ;o) Ale zabawa jest przednia.

Nadrabiam zaległości jeśli chodzi o jesienne dekoracje.

Dzisiaj wianek z jarzębiny, a właściwe super zabawa w nawlekanie, ćwicząca małą motorykę.


Aby wykonać podobny wianuszek trzeba iść na spacer do parku (albo wysłać męża, tak jak ja to zrobiłam ;o) ), aby nazbierać jarzębiny oraz zaopatrzyć się w drucik florystyczny. Można dołożyć kawałek koronki lub wstążki, aby zakryć łączenie.



Niby nic, a efekt naprawdę cieszy oko.


ps Czy Wasze dzieci tez Was czasem zaskakują? Helenka dzielnie asystowała nam przy tworzeniu ozdoby, pragnąc cała sobą dostać w swe łapki czerwone kuleczki. W końcu się zlitowałam i dałam jedną. Byłam przekonana, że włoży do buzi i za chwilę wypluje, bo jej nie zasmakuje. Myliłam się ;o)

Dlaczego to takie ważne?

Umiejętność opowiadania (jeśli jest ćwiczona i pielęgnowana) prowadzi wprost do zbliżania się ludzi, otwarcia na innych oraz przez uważne słuchanie do wzajemnej akceptacji. Jest to sytuacja obustronna, więc także słuchacz zostaje zachęcony do dzielenia się z nadawcą swoimi przemyśleniami. Tak tworzy się więź. Dzieci w poszukiwaniu schronienia mogą usiąść na kolanach swojej mamy czy swojego taty i tam odnaleźć bastion bezpieczeństwa – w porównaniu do alienujących ludzi oraz stwarzających pozory i zubażających znacząco proces komunikacji międzyludzkiej, mediów technicznych oraz Internetu. W sytuacji bezpośredniego kontaktu słuchacz-narrator, dochodzi poza tym do pielęgnacji kultury słowa, konwersacji, wspomagając u najmłodszych proces wyrażania przez nich swoich stanów napięcia wewnętrznego, spowodowanych często przez nadmiar i nieskoordynowanie uczuć, które dopiero dzięki wypowiedzeniu, ujęciu w słowa i obecności słuchacza układają się w sensowną całość. 

Odpowiednie przygotowanie

Jednym z ważniejszych elementów przygotowania się do opowieści będąc nadawcą jest zastanowienie się nad tym, co chcemy osiągnąć, dokąd ma to nas zaprowadzić. Jeśli poznamy cele, osiągniemy użyteczne narzędzie pozwalające nam na nadanie opowieści odpowiedniego charakteru, wydźwięku i indywidualnych, niepowtarzalnych znaczeń. Osoba opowiadająca historię poprzez tego typu działanie i przybieranie konkretnej, zamierzonej postaci zmienia nie tylko ją samą ale i treść przekazu. Jest to dość istotny element, gdyż to właśnie my nadajemy opowieści wyrazu oraz powołujemy ją do życia, jednocześnie decydując jakie ono będzie i jaką wartość będzie przedstawiać dla słuchacza. Ten pierwszy krok zaprowadzi nas już bezpośrednio do pokoju dziecięcego, w którym jest aż gęsto od napięć emocjonalnych i oczekiwania na to co powiemy oraz w jakim świecie tym razem przeżyjemy z naszym małym słuchaczem kolejną fantastyczną przygodę. 

Rola narratora

Będąc narratorem jesteśmy zobligowani do ciągłej kontroli i gotowości do zmian, uwzględniając reakcję oraz stopień zrozumienia naszego dziecka, dlatego ważnym jest by w trakcie opowieści utrzymać z nim kontakt wzrokowy. Naszym zamiarem przy opowiadaniu powinno być jak najlepsze zaanektowanie uwagi dziecka za pomocą przedstawianej historii. By to osiągnąć potrzeba nam dwóch składników – zabawowego charakteru i mogącego zaciekawić naszą pociechę wątku fabularnego. Dziecko mając swoje problemy, oczekuje wzbogacenia jego wnętrza i pomocy w borykaniu się ze swoimi troskami. Bajka musi więc nawiązywać do jego cech personalnych, a co ważniejsze, żadnej z nich nie umniejszać i nie wyśmiewać, za to dać możliwość rozeznania w jego własnym wewnętrznym świecie i uporządkowania go. Kluczową cechą jest też, by mały słuchacz poczuł, że jego dylematy są odbierane w sposób poważny, a także by odnalazł pocieszenie i uwierzył w to, że przyszłość będzie dla niego dobra oraz że sam jest wartościowym człowiekiem.

Elementy edukacyjne

Do stworzenia powyższego artykułu poprosiliśmy o pomoc ekspertów należących do zespołu bajecznie.eu. Jest to portal o bajkach i wszystkim co z nimi związane, zawierający wiele artykułów, które mogą okazać się przydatne rodzicom pragnącym wprowadzić swoje pociechy w świat opowieści.